रात्री नऊच्या आसपासची वेळ होती. ऑफिसच्या
कामांना ‘बाय’ करत तिने खूर्ची मागे सारली आणि जागेवरून उठली. ऑफिसच्या चिंचोळ्या
बोळीसारख्या पायर्‍यांवरून झपझप खाली उतरली अन क्षणभर थबकली. बाहेर जोरात पाऊस
सुरू होता, तोही अवकाळी. नाहीतर, डिसेंबरमध्ये पाऊस पडायचा; किमान आपल्याकडे
तरी काय संबंध...!ऑफिसमध्ये बंद काचांआड पावसाचा आवाज येत नसल्यानेे तिला कोसळणार्‍या
वेगाचा अंदाज आला नव्हता.
ती थांबून राहिली. त्या छोट्याश्या चौकोनी
डब्ब्याएवढ्या जागेत तोही उभा होता, तिच्याआधीपासून. दोघांनी
एकमेकांकडे पाहिले आणि अनोळखी मंदसं स्मित करत
एकमेकांच्या अस्तित्वाची दखल घेतली.
‘असा अचानक कसा जोराचा पाऊस चालू झाला? ’ तो असं म्हणतोय
न म्हणतोय ती चटकन बोलून गेली, ‘चालू नाही, सुरू. पाऊस सुरू होतो.’ मग तिनेच एकदम
स्वत:ची जीभ चावली. उगीच आपण चोमटेपणा कशाला केला असं समजून ती गप्प झाली.
तो हसत म्हणाला, ‘हां. तेच ते. अर्थ कळला ना, एवढं पुरे.’
मग दोघंही पावसाचा अदमास घेत काही क्षण तसेच उभे
राहिले. ती तर अधीर होऊन सारखी बाहेर डोकावून पाहत होती. त्यातच तिचं डोकं जरासं
भिजून गेलेलं. खरं तर ती जिथं उभी होती तिथूनही पाऊस चांगला दिसत होता. तरीही तिची
बेचैनी तिला शांत बसू देत नव्हती.
मग पाचेक मिनिटांनी तो म्हणाला, ‘तू इथं त्या
पेपराच्या ऑफिसात ना..’
‘हम्मम.. तू?’ ती बाहेरच्या पावसाकडे पाहतच बोलली.
‘मी ही याच पेपरात.’
तिने एकदम वळून पाहिलं. ‘मी नाही कधी
तुला पाहिलं. ’
‘अगं इथं नसतो, दुसर्‍या ऑफिसला असतो. एडीशनला लेट नको व्हायला म्हणून कॅमर्‍यातील फोटो अपलोड
करायला इथंच आलो. तेव्हा मी पाहिलेलं तिथं तुला.’
‘अच्छा.’
‘न्यू जॉईनींग.’
‘हो. १ नोव्हेंबर. ’
‘ग्रेट. मी सुद्धा तेव्हाच जॉईन झालोय. माझाही महिनाच झाला. ’
त्याच्या उत्साहाकडे पाहत तिने एक छान स्मित
केलं.
‘कुठे रहायला? जाणार कशी?’
‘बसने. कॉर्पोरेशनच्या पूलावर चालत जाईन. आज बहुदा धावतच. खूप उशीर होतोय.’
‘डोन्ट माईंड. मी सोडू का कॉर्पोरेशनपर्यंत.’
एव्हाना पावसाचा जोर कमी झाला होता. पाऊस
भूरभूरत होता. त्याने बाईक स्टार्ट केली. ती अवघडून बसली. रात्रीच्या वेळेस, ढगांमुळे अधिकच
काळोखलेल्या आणि निर्जन झालेल्या रस्त्यावरून त्यानं गाडी चालवायला घेतली.
झाशीच्या राणीचा पुतळा ओलांडून गाडी पुढेही सरकली. ‘आपण असं निघायला हवं होतं का?’ असा काहीतरी
विचार करतच पालिकेच्या इमारतीला वळसा देत त्याची गाडी पूलावरच्या बसस्टॉपवर येऊन
थांबली. बसस्टॉपवर दोन तीन जण होते. तिने ‘थँक्य यू’ म्हणेपर्यंत तो म्हणाला, ‘मला काही ही
जागा सेफ वाटत नाहीये. तूझी बस येईल का वेळेवर? समोर बघ, त्या चार पाच जणी गिर्‍हाईक मिळविण्याच्या तयारीत दिसताहेत आणि
स्टॉपवरची ही माणसं गिर्‍हाईक व्हायच्या. ’
‘जाऊ दे रे, लक्ष नाही द्यायच आपण. हे रोजचंच. ’
‘जाऊ दे काय? थोड्याच वेळात तुलाही त्यातील समजून विचारायला येतील आणि रोजच असल तरी, आजच्या या
अवकाळी पावसामुळे तरी ते अजूनच भयाण-भयानक वाटतंय. इफ यू डोन्ट माईंड, पुढचा कुठला
स्टॉप असेल तो सांग, मी तिथं तूला सोडता. इथं बस यायची चिन्ह पण दिसत नाहीयेत. ’
ती गोंधळून उभी राहिली. हा स्टॉप तर तिलाही
आवडायचा नाही आणि अंधारलेला, गजबजरहित आणि
कुणालाही ‘आती क्या?’ म्हणायला न घाबरणारा स्टॉप सोडून पळून जावं असं कित्येकदा वाटलेलंच.
‘चल, बैस. पुलगेटला सोडतो. ही घे प्लास्टिकची पिशवी. डोकं तरी शाबूत राहिल.’ त्याने कॅमेरा
ठेवलेल्या पिशवीत एक्स्ट्रा पडलेली पिशवी काढून दिली.
उशीर तर झाला होताच. घरी ही काळजी करत असणार, पावसाने निम्मं
भिजवलेलं होतंच. घरी सुरक्षित जाण्याची ओढ आणि अधीरता यात तिने त्याच्यासोबत
निघण्याचा चटकन निर्णय घेतला.
पुन्हा त्याच्या काहीश्या बसक्या असणार्‍या
बाईकवर अवघडून बसली. त्याने मागे वळून खूणेनं सांगितलं, ‘नीट बस.’ तरीही तिचं
अवघडलेपण कायम होतं. गल्ली बोळांतून बाईक वळसे घेत निघाली. वेडेवाकडे रस्ते, कुठे निर्जन, कुठे लायटीचा
पत्ताच नाही. बसमधून दिसणारे रस्ते आणि बाईकवरून दिसणारे यातला फरक करता येईना. ‘कुठून नेतोय’ असं शेवटी तिने
विचारलंच. तेव्हा तो पटकन म्हणाला, ‘घाबरू नको, शॉर्टकट आहे. दहा मिनिटात पोहचू.’
ती मागे बसून विचार करू लागली, ‘आपण बसलोय खरं, पण यानं नियमित
दहा मिनिटात नेलं नाही तर.. !! यार आपण चूकलो तर नाही ना, असा लगेच विश्‍वास
ठेवू नये. पण सिक्स्थ सेन्स सांगत होता, ही सीम्स टु बी गुड गाय. विश्‍वास ठेवावासं का वाटलं नाही माहित पण
ठेवला आता. तशी भीती ही वाटत नाहीये पण असा विचार करून करूनच भीती वाटायला
लागलीये. समजा, याने नेहमीची वाट सोडलीये असं लक्षात आलं तर उडी मारूयात. कशी मारायची..हां
इथून अशी किंवा असं त्याला ढकलून द्यायचं. गाडी पाडायची. असं खेचायचं. ’ मनात भराभर
विचार सुरू होते. तेवढ्यात त्याने बाईक एका बाजूला घेतली.
‘अरेच्चा, पोहचलोसुद्धा.’ ती बसस्टॉपवर इकडं तिकडं पाहत खूश होऊन म्हणाली. नुकत्याच मनात आलेल्या सगळ्या विचारांसाठी तिने
मनातल्या मनात त्याची माफी मागितली. ती पूर्ण चिंब झालेली होती. तिच्या चेहर्‍यावरून
ओघळणार्‍या पाण्याकडे पाहून त्याचं मन सेकंदभर विचलित झालं. तशी त्याने त्याची नजर
दुसरीकडे वळवली.
‘थँक्स अगेन. निघ तूही, माझ्यामुळे उशीर झाला.’ तिच्या त्या
वाक्याकडे दुर्लक्ष करत त्याने बाईक स्टॅण्डवर घेतली.
‘अरे कशाला, मी जाईन. इथून बर्‍याच बसेस असतात.’
‘हो ना. पाच मिनिटांचाच प्रश्‍न आहे. बस येईल. तू निघशील. पाच मिनिटासाठी
माझ्या जाणिवेला हुरहूर कशाला?’ तो काय बोलत होता. तिला कळलं नाही.
मनातल्या मनात तो विचार करत राहिला, ‘बरं झालं सोडलं
म्हणून. किती घाणेरडा बसस्टॉप होता. हाही काही फार चांगला नाही. पण तरीही चांगलाच.
सगळंच वाईट कसं म्हणायचं? आता छानपैकी जाऊ शकेल. कदाचित बसपेक्षा थोडी
लवकर. तिला सरळ घरीही सोडता आलं असतं. पण नको असं काही विचारलं तर उगीच वेगळंच
काहीतरी वाटेल आणि आपण तर काय फक्त स्त्रीदाक्षिण्य दाखवलं.’ तो असा विचार
करत होताच की, तिने विचारलं, ‘बाय द वे मिस्टर बाईकवाले आपलं नाव काय?’
तो उत्तर देणार इतक्यात, तिची बस वळसा
घेत येऊ लागली. तशी ती पटकन पुढे झेपावली. पण त्याही परिस्थितीत तिने मागे वळून
भूवया उंचावत विचारलं, नाव?
‘अम्मम् मिस्टर बाईकवाले हे छान नाव आहे की, मिस बसवाली..’
तिनेही हसून प्रतिसाद दिला आणि बसमध्ये चढली.
;
;
;
यापुढची गोष्ट मिस्टर बाईकवाले आणि मिस बसवाली
या दोघांनाच ठाऊक आहे.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा