प्रिय,
गधड्या
परवा तुला भेटण्याची खूप इच्छा झाली होती. भेटायचे नेमके कारण माझ्याकडेही नव्हते. पण भेटायचे नक्कीच होते. तसं तर मनात सांगण्यासारखे खूप काही होते. पण त्यातील काहीच ओठांवर आणायचे नाही, हे मी आधीच ठरवले होते. तुला फोन केला. भेटशील का विचारले आणि कधी नव्हे ते तू पहिल्याच झटक्यात ’हो’ म्हणालास. मग भेटण्याची वेळ ठरवली अणि ठिकाणही. अर्थात नेहमी प्रमाणे या दोन्ही गोष्टी तूच ठरवल्या. मी फक्त पोहचायचे काम करणार होते, तेही वेळेवर. मला जरादेखील उशीर झाला की तू आपला फुरंगटून बसतो. तुला वाट पाहायला आवडत नाही. मग मला जरासाही उशीर झाला की तुला कितीदा ही ’सॉरी’ म्हणून विनवलं, तरी तुझी संवादाची गाडी काही केल्या पुढेच जात नाही. खरंतर वाट पाहायला मला ही आवडत नाही. मला आजही लख्ख आठवतयं, आपण अगदी पहिल्यांदा भेटणार होतो त्याचवेळेस तुला बजावलं होतं, ’वेळेवरच ये.’
यावर मला म्हणाला होतास, ’बाईसाहेब इंतजार का भी अपना एक मजा होता है! ’
तुझ्या या वाक्यावरुन तू उशीर करणार हे ओळखून मी दहा मिनीटे उशीराच पोहचले होते तेव्हा. तरी पठ्ठ्या तू, काही पोहचलाच नव्हतास. पण मला विनाकारण उगीच उशीर करायची सवय नसल्याने जेव्हा पण भेटायचे ठरवले, बहुतेकदा तुझ्या आधीच पोहचले. मध्यंतरी एकदा कधी नव्हे ते, तो तू वेळेवर पोहचलास. खरतर वेळेवर नव्हे; माझ्याआधी पोहचलास तर सगळी भेट शांततामायीच्या अधीन होती. कारण ही जाणून घ्यायचा प्रयत्न केला नव्हतास. तू मात्र प्रत्येकच वेळीस वाट पाहायला लावलीस आणि निङ्कूटपणे मी पाहिलीसुद्धा. वाट पाहायला अजिबात आवडत नसतानाही...का हे मात्र कळत नाहीये....!!
त्या दिवशीसुद्धा अशीच घाई झाली. रविवारचा दिवस आणि घरी काका-काकू, बच्चेकंपनी आलेली. त्यातच पुरणपोळीचा बेत आखलेला. तुला जेवणात नेमके काय आवडते ठाऊक नव्हते. तरीही तुझ्यासाठी पुरणपोळी घ्यायची ठरवली. सकाळची लगबग लक्षात घेऊन आणि तुझ्यासाठी वेळेवर पोहचता यावं यासाठी मनातल्या मनात ताळेबंद करुन, दुसऱ्या दिवशी घराबाहेर लवकर पडणार असल्याचे आईला रात्रीच सांगून टाकले. त्यामुळे तिने आणि काकूने पण सकाळपासूनच पुरणपोळीची तयारी सुरु केली होती. मग फटाफट तुझा आणि माझा डबा भरला. पुरणपोळीचा डबा असल्याने ऑफिसमध्ये मोजूनच कसे नेणार म्हणून मी दोन डबे घेत असावी, असा अंदाज आईने लावला असणार. म्हणूनच मग तिने मला काहीच विचारले नाही. मीसुद्धा काहीच बोलले नाही. अर्थात हा डबा तुला म्हणजे नेमका कोणाला देणार हे मी तरी कुठे सांगू शकणार होते. आवाराआवर केली, स्कुटी काढली.
वेळेवर पोहचण्याशी प्रामाणिक राहता यावे यासाठी सूसाट निघाले. ठरलेल्या ठिकाणी पोहचले. तू आलेला नव्हताच. पाच मिनिटे, दहा मिनिटे, 15 मिनिटे. तुझा काहीच पत्ता नाही. फोनही घेत नव्हता. विसाव्या मिनीटाला मी वैतागलेच तेवढ्यात तुझा फोन आला, अचानक महत्त्वाचं काम आलं त्यामुळे येता नाही येणार...यापुढेही तू काही काही बोलत होता. मला काहीच ऐकू येत नव्हते आणि माझं काहीही ऐकून घेण्याआधी तू फोन कट करुन मोकळा झालेला. तब्बल चार वेळा ‘भेटणं अशक्य’ या तुझ्या उत्तरानंतर ठरवलेला प्लॅनही तू सहज फिसकटलास. तुझ्या या फोननंतर एकदम भोवळचं आल्यासारखी झाली. तू येणार हे ठाऊक असल्याने रस्त्याच्या कडेला उभं राहण्यात काहीच वावगं वाटलं नव्हतं पण आता सगळ्या नजरा आपल्यालाच पाहतायेत आणि दात विचकवून हसतायेत की काय असं वाटू लागलं होत. तुझ्यावर प्रचंड राग येत होता आणि रागवताही येत नव्हते. विचित्र हतबलता होती. मनात असंतोष होता. गाडीची दिशा बदलवली. ऑफिसला पोहचले. सगळा दिवस तू उदासवाणा केला होतास पण याची तुला कल्पनाही नव्हती आणि मला ती तुला द्यावीशीही वाटली नाही. सगळं आलबेल असल्यासारखंच वागायचं मी ही खोटा प्रयत्न करत होते. तुझ्यासाठी घेतलेला डबा माझ्याकडे हिरमसून पाहत होता. त्यामुळे माझ्याही डब्याला मला हात लावावासं वाटलं नाही. ‘अचानक महत्त्वाचे काम आले’ या वाक्याभोवती मन घोळत राहिले. माझ्यापेक्षा महत्त्वाची काङ्के तुझ्या आयुष्यात निश्चितच असू शकतात. पण तू ते ज्या पद्धतीने सांगत होता त्यात कुठेच अपराधीभाव नव्हता की मला झालेल्या त्रासाची जाणिव नव्हती. संताप, संताप आणि प्रचंड संताप.
तुझ्यामुळे ऑफिसमध्येही मी पुर्णपणे नव्हते. ना धड कोणाशी नीट बोलत होते. तुझा राग कोणावरही निघत होता अगदी स्वत:वरही. मग सरळ लेडीज रुमच्या बेसीनपाशी गेले. चेहऱ्यावर पाणी मारले. पाण्याचा मार बसल्याची जाणिव झाली. मग नुसतेच बेसीनच्या नळा खाली हात धरुन उभी राहिले. ‘पाणी वाया घालवू नका’ची समोरची पाटी दिसली तसा नळ झटकन बंद केला. दीर्घ श्वास घेतला. एक, दोन, तीन. जरा रिलॅक्स वाटलं. मनावरची मळभ बेसीनच्या पाईपमधून बाहेर गेल्यासारखी वाटली. खूप छान ङ्खील होत असल्याची जाणिव स्वत:ला मुद्दामच करुन दिली. बाहेर आले. पुढचा सगळा वेळ कामात झोकून दिले. काम करण्यात वेळ गेल्याचेही लक्षात आले नाही. सकाळचा प्रसंग आणि त्याविषयीचा रागही निवळला होता. रात्रीचे साडे नऊ वाजता साईन आऊट केले. वहीत निघतानाची सही केली.
स्कुटीपाशी पोहचले. डिक्की उघडली. दोन्ही डबे पुन्हा त्यात ठेवून टाकले.
आकाशाचा काळा रंग अधिकच गहिरा झाला होता. नभ दाटून आले होते. थेंब-थेंब पडायला सुरुवात झाली होती. गारेगार वारा वाहू लागला होता. डोक्याला ओढणी बांधावी म्हणून गळ्यातील ओढणी काढणार इतक्यात ती एका बाजूने ओढल्यासारखी वाटली. मी मागे वळणार तर तूच एकदम समोर उभा राहिलास. म्हणाला, ‘निघालीस?’ आता हा प्रश्न होता की ‘थांब ना’ अशी सूचना. प्रश्नातील लडिवाळ सूचना तुला फार छान जमते. मलाही काहीच सुचले नाही. माझ्या ओढणीचे एक टोक अजूनही तुझ्या हातात होते. ‘चल, ब्रिजवर जाऊयात. कायम म्हणत असतेस ना, ब्रिजवर बसून गप्पा मारायच्यात. चल जाऊयात आत्ता..’ शब्दच फुटत नव्हते मला. तसं तू हातातील ओढणीचे टोक ओढलेस. म्हणाला, ’पार्किंगमध्येच असू दे तुझी गाडी आणि रेनकोट वगैरेसुद्धा. हां फक्त मघाशी दोन भरलेले डबे डिक्कीत जाताना बघितलेत मी. तेवढे घे आणि माझ्या गाडीवर बस. आज घरी देखील मीच सोडणार. सूचना आणि धमकी तुला एकाच वेळेस साधता येते. मी भारावल्यासारखे, तू सांगेल ते करत गेले. ब्रिजवर पोहचलो. गाडी तिरकी करुन लावलीस. गाडीला रेलून फुटपाथवर बसलो. डबे उघडले. थेंब-थेंब पावसात ओल्या ओल्या पुरणपोळीची लज्जतच निराळी झाली होती. इतक्यात पावासाने जोर धरला. तुफान कोसळायला लागला. क्षणात तू ओलाचिंब झालास अन् तुझी नजर सांगत होती की मीही...!!! हात फैलावून चेहर्यावर पाऊस झेलू लागलास.’ या पावसाची मी कित्ती वाट पाहत होतो, तुला कल्पना नाही, पाऊस मला खूप आवडतो आणि पावसात...’’पुढे बोललाच नाहीस.
पाऊस झेलत राहिला..चिंब झाला होता तरी भिजायचं होतं तुला. तुझ्या खडूस वाटणार्या इमेजला तुच तडा देत चालला होतास. निराळाच तू, आज नव्याने दिसत होतास. तुझ्याकडे पाहण्यात मी इतकी व्यग्र झाले होते की तू हात धरुन कधी आपल्यातील अंतर कमी केले कळलेच नाही. हे लक्षात येऊन मागे सरकायच्या आत तू माझा हातं खेचून अंतर अधिकच कमी केले अन् म्हणाला, ‘‘तुझा आवडता ब्रीज आणि माझा आवडता पाऊस या दोन्हीचं कॉम्बिनेशन खूपच झक्कास आहे. दरवर्षीच्या पावसात तुझ्या या ब्रीजवरच्या आनंदात मला वाटेकरी करशील....!!!’’ ओठांवर नकळतपणे उमटलेली स्मितरेखा इतकंच उत्तर होतं माझ्याकडे. पुढे काही बोलायची आता जरुरच उरली नव्हती. तुझ्या हातात माझा हात तसाच होता. प्रेमाची पहिली कबुली अन् पहिला पाऊस हेही कॉम्बिनेशन झक्कासचं तर होतं. माझ्यासाठी सगळं स्वप्नवत होतं. खूप वेळ आपण मनसोक्त भिजलो. तुझ्या आवडत्या पावसावर मला ही प्रेम वाटायला लागलं होतं...ठरल्याप्रमाणे तू घरी सोडवायला आला...गाडीवरुन उतरल्यावर तू पुन्हा हात खेचून थांबवलसं. तूही गाडीवरुन उतरला. माझ्या कपाळावर ओठ टेकवले आणि तसाच कानाशी सरकला एका दमात श्वासही न घेता म्हणाला, ’’तुझं आत्ताचं पाऊसमयी होणं, एकदम भन्नाट आहे, पण त्याहीपेक्षा सकाळी माझी वाट पाहताना अगतिक झालेल्या तुझ्या चेहजयावरची लाली, तुला जास्त सुट करते डिअर.. जीवाला अगदी वेड लावते...!!! मी एकदम आश्चर्याने पाहू लागले. तर तू झटदिशी बाईकला किक मारली आणि पुढे जाऊन मोठ्याने ’’सॉऽऽऽऽऽऽरी, उद्या घ्यायला येतो ग’’ म्हणत पुढच्या गल्लीत दिसेनासा झाला..!
